ازغم دوست دراین میکده فریـاد کشــــم         

دادرس نیست که درهجررخش داد کشم

داد و بیداد که در محفل ما رندی نیست

که برش شکوه برم، داد ز بیداد کشــــم

شادیم داد، غمم داد و جفـا داد و وفا

با صفا منت آنرا که به من داد، کشم

عاشقم، عاشق روی تو، نه چیز دگری

بار هجران و وصالت به دل شاد کشم

درغمت ای گل وحشی من ای خسرو من

جور مجنـون ببرم، تیشــه فرهاد کشـــــم

مردم از زندگی بی تو که با من هسـتی

طرفه سری است که باید بر استاد کشم

سـالها می گذرد، حادثـــه ها می آید

انتظـار فـرج از نیـمه خـرداد کشــم

                                          امام خمینی 

اومدنت یا رفتنت

 کدومشو باور کنم،

این بودن و نبودنت

 کدومشو باور کنم،

نوازشای گرمتو

یا اون نگاه سردتو،

قصه عشقو سوزتو

 یا حقه و دروغتو،

این پا و اون پا کردنت

به این و اون دل دادنت،

اون خنده ها یا گریه ها

 کدومشو باور کنم،

کجای خلوت دلم

می شد اینا رو جا بدم،

عشق و دروغو چجوری

باهم یه جا معنا کنم،

وقتی تونستی ببینی

چی بود که افتاد و شکست،

همشو جمع کن و ببر

هر چی که بود هر چی که هست،

فردا نیای بازم بگی

خیلی کوچیک بود اون دلت،

تمام پاره پاره هاش

حالا دیگه مال خودت.

با اشک ننگین خود آلوده ام.

رنگی نبود با تو بگوید،

سهراب، اندکی صبر،

سحر نزدیک است ...

حال سحر خود می گوید،

که این اندکِ تو،

از اندک روزهای عمرش

اندکی بیشتر است ...

که سحر همیشه نزدیک است،

و دیگر هر چه هست،

از او همیشه دور ِ دور ...

                                                       سحر 

بهار شد در میخانه باز باید کرد

بسوی قبله عاشق نماز باید کرد

نسیم قدس بعشاق باغ مژده دهد

که دل ز هردو جهان بی نیاز باید کرد

کنون که دست بدامان سرو می نرسد

به بید عاشق مجنون نیاز باید کرد

غمی که در دلم از عشق گل عذاران است

دوا به جام می چاره ساز باید کرد

کنون که دست بدامان بوستان نرسد

نظر بسرو قدی سرفراز باید کرد

                                                 امام خمینی 

                                                 بهمن 1367