ورق به ورق، خاطرات نمناک تورا
پراکندم، یک به یک بوسیدم و
بر بال نسیم غربت نهادم و
روانه دیار فراموشی ساختم.
مهرت را، اما
در صندوقچه ای خونین
پنهان ساختم و
در گوشه ای امن دفن کردم،
شاید برای روز مبادا،
روزی که از عشق خالی می شوم...
روزها بگذشت و دانستم افسوس،
که هر روزم، روز مباداست،
روز که نه...
بلکه روزگار مباداست...
سحر
کاشکی بهم سر می زدی تو لحظه های واپسین،
کاشکی به یادت بیارم روزای عشق آتشین،
آروم کنارم بشینی، گریه کنم، گریه کنی،
چشات به دادم برسن وقت نگاه آخرین،
کاش وسعت آغوش تو می شد پناه آخرم،
بذار که آروم بگیرم، تو بهترین جای زمین،
بذار که آخرین نوا، صدای قلب تو باشه،
یادم بیاد این تو بودی، عاشق ترین مرد زمین،
بیا می خوام برات بگم قصه مرگ عاشقو،
مرثیه رفتنمو خودم بخونم نازنین،
بیا که وقت رفتنم، ازت بخوام دعا کنی،
خدا تو قلب آدما، عاشقی نمیره، همین ...
سحر
از واژه تهی شدن چه دردناک بود
در هجوم رویا و تمنا،
الکن شدن و تنها گوش سپردن
و تکرار ترانه ای که گویا
تا ابد خواهد خواند:
"این همه خواستن دستات،
بدون حتی نوازش."
سحر
